Ik ben alleen thuis en voel me niet senang. Ik ken dit soort stemmingen maar al te goed van mezelf en weet op dit soort momenten wat ik nodig heb. Rust, stilte, vroeg naar bed, lekker eten, een heerlijke douche en een goed boek😀
Mijn weemoedige gevoelens werden geraakt door een prachtig nummer van Rob de Nijs: Niet voor het laatst.
Dit nummer had ik uitgezocht bij het thema van de yoga lessen :(Zelf) liefde
Terwijl ik daarmee bezig was overviel me plotseling dit zwaarmoedige gevoel. Ik weet dat weemoedig zijn een gevoel is en dat gevoelens van weemoed hebben te maken hebben met vroeger. Je kunt bijvoorbeeld met weemoed terug denken aan de tijd dat je ouders nog leefden of toen je bijvoorbeeld die leuke baan nog had.
De tijd waarin we nu momenteel leven maak dat ik me bewust ben van de tijd voor het COVID-19 virus. De tijd waarin heel veel dingen zo vanzelfsprekend waren en leken. Een tijd van vrij zijn om te kunnen doen en laten, te kunnen gaan en staan. Vrij zijn in het leren leven, gelukkig kunnen zijn in momenten van samenzijn met vrienden of familie, genieten van een van een spontane knuffel, een lach en een kus.
Nu is dat er nu ook wel maar het is zo anders. Het is de vanzelfsprekendheid en de spontaniteit van het elkaar even aanraken of knuffelen wat ik mis, het gewoon gezellig bezoeken van vrienden of familie en het samen uitgaan. Gewoon onbevangen, onbezorgd en vrij zonder dat je op het moment of achteraf denkt van OEPS 😬 had ik dat wel moeten doen?
Met weemoedige gevoelens kijk ik soms terug naar de tijd van voor de pandemie. Ik herinner mij mooie momenten van geluk, momenten waarop dat allemaal zo vanzelfsprekend was, momenten waarop ik aan het genieten was van kleine dingen en besefte
Nu koester ik die herinneringen. Gek eigenlijk dat je in crisistijd met weemoed terugkijkt naar die herinneringen waarvan je toen op dat moment niet doorhad hoe waardevol ze waren. Is dat wat we kunnen leren van deze tijd, vraag ik me af?
Soms verlang ik er naar om de tijd eventjes terug te kunnen zetten en die momenten nog een keer te kunnen beleven maar dan bewuster en intenser. Dan verlang ik er naar om dingen uit te spreken, gewoon omdat het lucht geeft en begrip. Ik neem me voor om dan weer even te genieten maar dan intenser........
Het lied van Rob de Nijs raakte mij om die reden. Als je de klok terug kon draaien...........
Daarom geniet ik nog meer van momenten, van het leven van alles en iedereen om mij heen.
Hoe zit dat bij jou? Wat mis jij het meest? Waar verlang jij naar terug? En.....ben je gelukkig of ben je voortdurend op zoek naar dat ene doel, dat ene moment van geluk terwijl je voorbij gaat aan datgene wat er nu is? Heb jij ook mooie herinneringen aan geluksmomenten waarvan je op het moment zelf misschien niet het idee had dat dat moment later zo’n waardevolle betekenis zou krijgen?
Ik heb me voorgenomen om nog meer in het nu leven en bewuster stilstaan bij mooie momenten. Intens.......want Als je kijkt naar de eeuwigheid, hoe klein is dan onze tijd......
En jij?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten