Zelfgehaakte levenskleedje

Er zit een mooi 
verwachtings-
patroon in jouw
zelfgehaakte
levenskleedje
-Mwah_

Twee jaar terug rond deze tijd...
Eigenlijk zou ik heel blij moeten zijn, heel gelukkig, heel energiek, heel zelfverzekerd en vol zelfvertrouwen maar het tegendeel was waar. 
De oorzaak? Ik voelde "het" al een tijd lang niet meer.
Het nieuwe seizoen stond voor de deur en net als ieder jaar had ik  last van koud water vrees. Een herkenbaar gevoel dat altijd de kop opsteekt wanneer ik moet dealen met veranderingen of nieuwe stappen. Ik voel dan een enorme weerstand en heb sterk de neiging om me af te zonderen. Het hoort bij HSPer zijn en ik weet dat het weer over gaat zodra ik na een paar weken weer in de "flow" zit, maar nu? 
Ik begon al te fantaseren over een vaste baan, vaste tijden, vaste collega's en een vast inkomen. Iets zonder gedoe en zonder angsten. Dat vooral.

Het was duidelijk dat ik hier iets mee moest maar wat?
Ik had rust en ruimte nodig om na te denken over hoe het nu verder moest. Mijn praktijk, mijn werk.....er miste iets.
In dit soort situaties zoek ik altijd de natuur en de stilte op. In een soort van meditatieve wandeling overdenk ik de situatie en leg de vragen neer bij mijn ziel. Ik ga als het ware bij mij zelf, bij mijn innerlijke bron te rade. En altijd, echt altijd gebeurd er iets moois en vaak op de meest onverwachte manieren.

Het was bewolkt en regenachtig weer en ik was omringt door honderden, misschien wel duizenden ganzen. 
Na enige tijd brak het wolkendek, verscheen de blauwe lucht en vlogen al die ganzen tegelijkertijd omhoog en in koor maakten ze het kenmerkende geluid. Het was oorverdovend, het was overweldigend. Ze vlogen omhoog, op weg naar het licht, naar de blauwe lucht.....
Daar, op die plek hoorde ik een stem die tegen mij zei: "ZIE JE WEL"?!  De contouren van de vogels tegenover de blauwe lucht en het zonlicht....het was prachtig.

Ik nam mijn beslissing. Het symbolische beeld wat ik hier even voor had gezien was doorslaggevend. Nieuwe mogelijkheden en nieuwe beloften. Ik liet mijn hart spreken.

Slapeloze nachten, halve en hele paniekaanvallen en hartkloppingen volgden binnen no time. Wat voelde ik een weerstand en wat had ik een angst. Hoe moest het nu verder? ja, ik volgde het pad van mijn hart maar hell, what a bumpy way. Het betekende alles loslaten en helemaal opnieuw beginnen. En daar had ik eigenlijk helemaal geen zin meer in. Tot het moment er een kaartje door de bus kwam met de tekst: Er zit een mooi verwachtingspatroon in je zelfgehaakte levenskleedje. Opeens kon ik weer voelen dat het allemaal klopte. Wat een timing, dat had ik nodig!

Het kan soms zo fijn zijn om van iemand anders te horen dat wat je doet waardevol is, of dat je het gevoel hebt niet de enige te zijn met deze gevoelens. Het kan even net dat steuntje zijn wat je nodig hebt. Niet dat je het niet weet, heus wel maar toch....het voelt als een warm bad, als een troost, als twee warme armen om je heen. Net op het moment dat je het in niemandsland even helemaal niet meer weet. Inmiddels sta ik nu, twee jaar later, met dezelfde koud water vrees op de drempel van een nieuw begin. Hartkloppingen, weerstand, angst, slapeloze nachten.....alles komt weer voorbij maar gaat ook weer voorbij. Dat weet ik, uit ervaring. Ook weet ik dat weerstand betekend dat je het juist moet doen, dat je het juist moet aan gaan. Inclusief de angst, de paniek of hartkloppingen. GO FOR IT!

Misschien heb jij ook wel een wens of een doel maar weerhoud  angst of weerstand je ervan om de stappen te nemen die nodig zijn om te bereiken wat je wilt. Laat je niet weerhouden door je weerstand. Als ik het kan kan jij het ook. Hoe meer weerstand je voelt hoe belangrijker de actie die je neemt is. Gaan met die banaan! Laat het me weten. Wat ga jij doen?



Heb het goed,
Liefs,
Agnes